دایی غدیرعلی محمدی،
مردی آرام، بیآزار و مهربان بود؛ از آن آدمهایی که حضورشان دل را قرص میکرد و نبودنشان، خلأیی عمیق بر جا میگذارد. سالهای طولانی رنج بیماری را با صبری نجیبانه به دوش کشید، بیآنکه شکایتی بر لب بیاورد؛ گویی درد را هم با مهربانی تحمل میکرد.
او در شب جمعه، شبی که اهل دل آن را شب رحمت و آمرزش میدانند، به دیدار معبودش شتافت؛ و روز جمعه، روز اجابت دعا و آرامش، به خاک سپرده شد. چه رفتنی زیباتر از این، که انسان در زمانی چشم از جهان ببندد که آسمان درهای رحمتش را گشوده است.
و چه نشانهای لطیفتر از آن برف آرام که هنگام تدفینش باریدن گرفت؛ گویی آسمان هم برای بدرقهاش سپیدپوش شده بود. برفی که نه سرد، که مهربان بود؛ نه سنگین، که آرامبخش. انگار خداوند با دانههای سفید رحمت، میخواست بگوید:
«این بندهام، سبکبال و پاک، به سوی من بازمیگردد.»
یاد دایی غدیرعلی، یاد انسانی است که مهربانی را زندگی کرد و با صبر از دنیا رفت. روحش در آرامش باد و جایگاهش در جوار رحمت الهی. 🤍
برای شادی روح آن مرد مومن و مهربان هدیه های معنوی که در پایین صفحه آمده اهدا کنید.
آدرس آرامگاه :
آرامگاه مبارکه
لطفا شکیبا باشید