۵ سال است که طنین صدای گرمت در فضای خانه نمی پیچد و ناباورانه جای خالی ات را نگاه می‌کنیم و به آستانه در چشم دوخته ایم اما افسوس دیگر سعادت دیدار تو را نخواهیم داشت. ای کاش می‌توانستیم احساسمان را بیان کنیم. اگر دریاها جوهر و درختان جملگی قلم گردند، باز هم نمی‌توانیم بزرگواری، فداکاری و ایثارت را بر صفحه کاغذ بنگاریم!
از طرف :
محمد جمشیدی
