تو ای امید زندگی که رفته ای به قهر و ناز
بیا به خانه ام ببین از آن زمان که رفته ای
نشسته ام به انتظار
بانتظار لحظه ای که بانگ گامهای تو
سکوت خانه مرا چو رفته ها بهم زند
که تا سحر به صد امید ز خنده های گرم تو
دو چشم بسته وا کنم سپیده را صدا کنم.
پ مثل پدر
همانکه نبودنش مرگ غرورمان را رقم زده
و جای خالی اش اندوه بار بر سرمان هورا می کشد
کاش ما هم پدر داشتیم
آدرس آرامگاه :
آرامگاه تکیه و سرابله
