شهید احمدعلی ابراهیمی به تاریخ 2/3/1349 درروستای چلونک از توابع شهرستان قاین به دنیا آمد و در تاریخ 7/12/1364 در منطقه مریوان به فیض عظمای شهادت نائل شد .
عاشقان را سر شوریده به پیکر عجب است دادن سر نه عجب ، داشتن سر عجب است
تیغ باران اگر آنجـــــــا که بود جلوه دوست تن ندادن زوفـــــــا بر دم خنجر عجب است
شهيد احمد علی ابراهيمي در روز دوم خرداد سال 1349 در روستاي چلونک از توابع شهرستان قاین ديده به جهان گشود. خانواده احمد علی ، مستضعف ، محروم و زحمتكش ودر عین حال متدین بودند . تولدش موجب سرور وشادی خانواده و فامیل شد . او در دامن پر مهر ومحبت مادر پرورش یافت و همواره تحت تعلیم وتربیت اسلامی ودینی قرار گرفت . پدرش که فردی زحمتکش و رنجدیده بود ، همیشه تلاش می کرد که فرزندانش درس بخوانند وباسواد باشند . لذا احمدعلی ، دوران ابتدائی را با سختی فراوان به روستای موسویه که 10 کیلومتر با زادگاهش فاصله داشت فرستاده می شد و درس می خواند . سالیان خشکسالی ، خانواده را مجبور به مهاجرت به کاشمر کرد ومجدداً پس از هفت سال به وطن مراجعت نمودند . احمدعلی 8 ساله بود که مادر مهربانش را از دست داد و چون خواهران و برادرانش ازدواج کرده بودند ، به تنهائی با پدر زندگی می کرد . او با توجه به مشکلات پیش آمده نتوانست بیشتر از دوران ابتدائی به تحصیل ادامه دهد و در دوران تحصیلش ، رابطه خوبی با معلمین و دانش آموزان داشت ، بسیار کم صحبت و در عین حال پرکار بود . حتی الامکان سعی می کرد به دیگران زحمتی ندهد و مزاحم نباشد . به همین سبب با پدرش به تنهائی زندگی می کرد ودر امورات کشاورزی با وی مساعدت می نمود . تا سن چهارده سالگی در روستای زادگاهش زندگی کرد و پس از آن ، بصورت افتخاری به مدت یک سال در خدمت واحد بسیج سپاه بیرجند بود ، با اینکه 3 نفر از برادرانش در جبهه بودند ، سعی وتلاش می کرد که به همراه ایشان به جبهه برود ، ولی با توجه به سن کم از اعزام به جبهه خودداری می کردند . قلبی مملو از عشق به حضور درجبهه ومبارزه با صدامیان کافر را در سر می پروراند . در نهایت با تلاش و کوشش فراوان ، در سن 15 سالگی به مناطق عملیاتی اعزام شد . 3 مرحله به جبهه رفت و در مرحله سوم ، ضمن خداحافظی با تمام اعضای خانواده اش ، حال و هوای دیگری داشت و سرانجام در منطقه عملیاتی مریوان با سمت تک تیر انداز و خدمه خمپاره 60 به تاریخ 7/12/1364 طاقت ماندن از کف بدر نمود و عاشقانه به سمت معبود پرکشید . بسیار علاقه مند به دعا و نماز و قرآن خواندن بود . به همین خاطر همیشه قرآن کوچکی در جیبش داشت ودر هنگام شهادت نیز براثر اصابت ترکش به قلبش ، قرآن روی سینه اش پرپر شد . روحش شاد ویادش گرامی .
